Mie-laa.com

Mila heeft op vrijdag 25 mei een broertje gekregen! Vanaf nu zijn de avonturen van Mila en Colin te vinden op www.milacol.in!

   

We dachten dat het na de zandpret niet nòg leuker zou kunnen voor Mila, maar niets is minder waar. Toen Pat het zwembadje tevoorschijn toverde zodat Mila het zand lekker van zich af kon spoelen werd onze mooierd nog enthousiaster. Ze 'dook' er gelijk in. Lekker hoor!

Er zit weer zand in onze zandbak en dus ging Mila, na een dag vol zandplezier op het kinderdagverblijf, thuis vrolijk verder met spelen.

De nieuwe kronkelrietjes vielen ontzettend in de smaak bij Mila. Normaal is mevrouwtje niet zo'n drinker, maar nu dronk ze drie glazen achter elkaar leeg (erg gunstig met dit warme weer ;-). Natuurlijk keek ze steeds, onder luid gelach, hoe het drinken weer terug liep.

Nog zo'n leuk spelletje op de iPad.

Net als pappa en mamma schuift Mila-tje haar eten met haar mes op haar vork. Knapperd toch?

Jaro, het kleine broertje van Elena, was er vandaag ook. Mila mocht alvast oefenen voor grote zus en Jaro vasthouden. Ze was zo trots als een pauw!

Vandaag kwam Elena gezellig spelen. Het was mooi weer, dus we zaten lekker buiten. De meiden hebben zich prima vermaakt!

Mila-tje vindt de stickers van Minnie en Katrien erg mooi en kan blijven plakken. Het is dan ook handig dat er veel stickers op het rolletje zitten ;-)

In de mooie grote tuin van oma Agathe is altijd wel wat te beleven.

Natuurlijk zijn wij niet objectief, maar vind je onze knapperd geen slimmerd na het bekijken van dit filmpje? Het is best moeilijk de puzzelstukjes van de Woezel en Pip app precies op de goed plek te krijgen. Een stukje ernaast wordt niet goedgekeurd hoor. Na een paar keer dezelfde puzzel te hebben gedaan ging het zelfs nòg sneller. Als dat geen wondertje is...

Samen met pappa heeft Mila de lekkerste brownies ooit gemaakt! Mmmm...

Onze buurtjes zijn hun voortuin mooi aan het maken en Mila (met Minnie-jurk) wil natuurlijk goed op de hoogte blijven van de vorderingen ;-)

Twee weken geleden kreeg Mila deze mooie Minnie-jurk, helemaal overgevlogen uit Euro Disney, al van tante Natascha, oom Rick en nichtjes Esra & Robin. Helaas paste de jurk toen niet over haar gipse armpje heen, dus kon ze hem niet gelijk aan. Aangezien het gips eraf is lukte het nu wel. Is het geen plaatje?

Omdat opa Piet weer thuis is uit het ziekenhuis ging Mila een mooi kunstwerk voor opa en oma maken. Eerst kleurde ze zelf stickers (adreslabels), daarna plakte ze deze op een kleurplaat en kleurde ze er nog eventje op los. Ze was lekker bezig en het resultaat was uiteraard prachtig.

Mila kan sinds kort zelf een ballon opblazen. En nog heel groot ook!

Jippie, Mila d'r gips is er vanochtend afgehaald! De uitslag op haar armpje is nog wel een beetje zielig, maar dat trekt vast snel weg :-). In tegenstelling tot vorige week bewoog mevrouwtje haar armpje nu wel gelijk en leek het bijna geen pijn te doen. De dokter heeft er alle vertrouwen in dat het helemaal goed komt. De komende twee weken moeten we goed in de gaten houden of Mila-tje haar arm weer gaat gebruiken zoals hoort en dan hebben we dit hoofdstuk ook weer afgesloten!

Gelukkig kan Mila zich, naast spelen op de iPad, ook heel goed buiten vermaken. Lekker rennen met Tess en Kas bijvoorbeeld!

Verslaafd wil ik Mila nog niet noemen, maar het komt wel in de buurt hoor ;-)

Nee pappa dat is geen doos, dat is een boot!

Ondanks de ingepakte arm zat Mila lekker te spelen in bad.

Mila neemt alles eens goed onder de loep!

Ork, ork, ork, soep eet je met een ....?
Mila-tje zat lekker te smikkelen van de soep vanavond. Let op d'r nieuwe gips!

Vanmiddag mochten we weer in het ziekenhuis langskomen om te kijken of Mila d'r armpje goed geheeld was. Het zware gips mocht er gelukkig af. De lieve verpleegkundige deed dit met een hele grote schaar waar zelfs wij een beetje bang van werden, maar Mila gaf (natuurlijk) weer geen kik. Echt een knappe meid! Omdat mevrouwtje toch nog pijn leek te hebben (ze hield haar armpje stil tegen haar lichaam aan en gebruikte hem niet tijdens het spelen) heeft de arts besloten de arm nog even in te pakken met gips. Gelukkig is dit veel lichter en dunner gips (er past zelfs een shirt met lange mouwen overheen, alhoewel dat wel een beetje proppen is, haha). Ook is Mila d'r hand niet meer bedekt, maar houdt het gips al iets boven haar pols op waardoor ze veel beter kan bewegen èn hoeft ze na vandaag geen mitella meer te dragen. Erg fijn voor onze kleine meid. Het is duidelijk dat ze dit nieuwe gips wel wat vindt! Over ruim een week mogen we weer langskomen om te laten kijken of het dan gipsloos kan. Misschien lopen we dan wel weer zo'n lekker ijsje tegen het lijf ;-)

Lieve Mila was wel even zoet met de stickers van Katrien en Minnie.

Hoe lang zullen we nog met z'n 3-tjes zijn?

Mila vindt Bob de Bouwer erg grappig en zingt vaak spontaan de begintune van de tekenfilm onder het spelen. Toen we deze 'levensgrote' Bob de Bouwer tegenkwamen bij de bouwmarkt was Mila dan ook blij verrast. Bob kreeg zelfs een kusje van ons prinsesje.

We hebben weer veel plezier beleefd aan ons bezoek naar Boerderij 't Geertje. Echt een aanrader!

Een beetje verlegen lijkt Mila hier. Het valt ook niet mee om weer te lachen voor een foto ;-) Maar een foto was echt nodig, want we wilden graag d'r twee mooie staarten even vastleggen.

O ja en rennen en voetballen met gips kan ook best ;-) Mila is vandaag wel al een stuk vaker gevallen dan normaal. Dat gips is ook zo zwaar en brengt haar regelmatig uit balans. Daarnaast is het natuurlijk lastig dat ze één arm niet goed kan gebruiken, maar het is opmerkelijk hoe snel ze er aan gewend lijkt te zijn.

 Mila kan best op het klimrek hoor met haar arm in het gips. Vindt ze zelf. Wij denken daar iets anders over.

Nadat Konijn van de week gips heeft gekregen van de babydokter (zie eerdere blog) heeft ons lieve meisje nu zelf gips om haar arm. Van haar pols tot haar oksel nog wel. Mila-tje is van een stoel gevallen en (na een aantal uur) in het ziekenhuis bleek dat ze haar arm heeft gebroken...

Zaterdagochtend is ze gevallen. Wij waren die dag op pad en kwamen 's middags bij 'de oppas' (ik noem geen namen ;-) thuis toen Mila nog lag te slapen. We grapten nog dat ze waarschijnlijk erg moe was van de drukte die ochtend en dat ze daarom zo lang sliep. We kregen te horen dat er wel een ongelukje was gebeurd, want Mila was van de stoel gevallen. Elk kind valt wel eens, dus we maakte ons daar natuurlijk niet zo druk om. Een blauwe plek meer of minder kan niet zoveel kwaad. Toen Mila een half uurtje later huilend wakker werd en Pat haar uit haar bedje haalde viel hem gelijk op dat Mila-tje haar armpje niet gebruikte. Konijn houdt ze altijd stevig vast met twee handen en als we haar slaapzak uitdoen helpt ze zelf goed mee, maar dit keer liet ze haar linkerarmpje hangen en jammerde ze een beetje. Het jammeren werd bij het aankleden nog eventjes huilen, maar na een tijdje leek het toch mee te vallen. Toen ze beneden kwam en ging spelen bleef haar arm er echter een beetje bijhangen. Een rozijntje pakte ze, slim als ze is, alleen met haar andere handje aan. Na aandringen toch haar linkerhandje te gebruiken probeerde ze dat, maar zagen we al snel aan haar vertrokken gezichtje dat dat niet prettig voor haar was. We hebben het nog eventjes aangekeken, maar later toch naar de Huisartsenpost gebeld. We moesten wat geduld hebben, maar we konden tegen de avond in het ziekenhuis in Alphen terecht. De huisarts beoordeelde de arm niet als gebroken en adviseerde ons naar huis te gaan en de volgende dag even te bekijken of het beter was. Als dit niet zo was dan konden we de volgende dag een foto laten maken. Pat en ik hadden echter in de auto op weg naar het ziekenhuis afgesproken ons niet te laten afschepen. Dat klinkt een beetje onaardig, maar het is ons al wel vaker gebeurd dat we naar huis werden gestuurd en dat er  toch wel wat aan de hand bleek te zijn een aantal dagen later. Ook weten we dat ons meisje zeker geen pieper is en was dit echt niet de Mila die wij kennen. Gelukkig begreep de huisarts onze bezorgdheid (en zag ze m'n zwangere buik) wel en vond ze het goed dat we direct een foto lieten maken. We moesten hiervoor wel eventjes naar Leiderdorp. 

In Leiderdorp aangekomen (het was inmiddels al bijna bedtijd voor ons zielige meisje) hebben verschillende artsen Mila d'r arm bekeken en zijn er foto's gemaakt. Mila was zo'n knap meisje en hield zich zo goed. We zijn natuurlijk altijd al trots op haar, maar dat is nog stukken versterkt. Wat een sterke meid! Op de foto's konden de chirurgen geen breuk ontdekken. We hebben ons laten vertellen dat een kinderarm nog uit veel kraakbeen bestaat en dat het erg moeilijk is een breuk te zien, vandaar dat voor de zekerheid de radioloog erbij werd geroepen om de foto's te beoordelen. Ook deze kon geen breuk vinden. De arts zag echter wel dat Mila haar arm niet gebruikte en dat ze veel pijn had. Hij twijfelde dan ook of er nog een foto gemaakt moest worden. Nadat hij Mila een tijdje had geobserveerd dacht hij aan een zondagsarmpje (kinderen krijgen dat door tussenin bij bijvoorbeeld pappa en mamma aan de handen te slingeren). Om deze verschuiving te verbeteren heeft de arts tot tweemaal toe Mila d'r arm zo gebogen en gedraaid dat dit terug zou schieten. Mila verging van de pijn (wij hadden ook ontzettende pijn, maar dan in ons hart. Achteraf is deze actie van de arts misschien niet echt bevorderlijk geweest voor Mila haar arm, maar ja), maar leek even later wel haar arm en hand meer te gaan gebruiken. Omdat de arts toch niet zeker was van de zaak hebben we afgesproken naar huis te gaan (ook in verband met de tijd) en de volgende dag te kijken hoe het ging. Als het nog niet beter ging dan mochten we weer terug komen. Mila heeft met een paar slokjes Sinaspil heerlijk geslapen. Ze was natuurlijk ook helemaal kapot door het hangen in het ziekenhuis met die zere arm tot ongeveer 21.30 uur.

De volgende morgen zagen wij al gelijk dat het echt niet beter ging. Ze gebruikte haar arm nog minder en als we vroegen waar ze pijn had gaf ze duidelijk aan dat dit midden op haar arm was. Het aankleden was geen pretje. Na een telefoontje met het ziekenhuis waren we wederom welkom. Een andere arts bekeek Mila d'r arm en leek het toch verstandig nog wat foto's te maken vanuit een andere hoek. Ook deze keer deed Mila het ontzettend goed bij het maken van de foto's in dat grote apparaat. Ze had alleen wel iets meer pijn door de houding die ze nu moest aannemen. In de tussentijd zaten we in de gezellige kinderkamer van de Spoedeisendehulp waar Mila zich vermaakte met speelgoed. Ook kreeg Mila een kleurplaat van verpleegkundige Ryanne (de zus van Mila d'r andere oppas Jolijn, hoe klein is de wereld). Na een tijdje wachten kwam de chirurg ons vertellen dat ook op deze foto's niks was te zien. Hij wilde het toch de radioloog nog even voorleggen voor de zekerheid. Deze beste man moest van huis komen en het zou wel even duren. We mochten alvast naar huis gaan, maar we mochten ook het oordeel nog even afwachten. Onder het mom 'dat uurtje kan er ook nog wel bij' hebben we toch maar even gewacht. Dit bleek een goede keuze, want de radioloog heeft inderdaad aan de onderkant van haar bovenarm een scheurtje ontdekt. Mila had haar arm gebroken en moest in het gips. Erg vervelend, maar aan de andere kant ook wel een opluchting: we zijn niet helemaal gek en hebben ons meisje goed begrepen. Ryanne heeft een mooi stukje gips om Mila haar arm gedaan. Mila koos zelf voor de mooie kleur, vond het allemaal prima en had nadat het gips was opgedroogd al iets meer praatjes. Het was duidelijk dat ze minder pijn had door deze houding. Natuurlijk is het gips wel lastig en zwaar voor ons kleine meisje, maar het is voor een goed doel. Over ruim een week mag het er alweer af (een breuk geneest erg snel bij kleine kinderen) en wordt bekeken of het zo goed is of dat er nog ander gips om moet voor een dag of tien. Wij duimen voor het eerste!

Vandaag zijn we naar de dierentuin geweest. Mila vond het geweldig! Op de terugweg was mevrouwtje natuurlijk een beetje moe van het bekijken van alle dieren. Ze had dan ook geen puf meer om haar zonnebril helemaal goed op te zetten. Eén pootje in haar mond en ééntje op haar voorhoofd vond ze prima...

Vandaag is de babydokter (zoals Mila deze dokter steeds noemt) bij het Kinderdagverblijf geweest. Deze lieve mevrouw heeft aan de kinderen alles uitgelegd over gips. Toen aan Mila werd gevraagd of Konijn misschien ergens pijn had kwam Mila d'r antwoord erg snel: Konijn had een zeer pootje. Omdat Konijn een zeer pootje had kreeg Mila d'r grote vriendje een mooi stukje gips om haar pootje. Paars, want die kleur wilde Mila graag. Zielig hè is Konijn?

Op één of andere manier wilde de yoghurt maar niet in Mila d'r mond terecht komen ;-)

Mila-tje kwam weer met hele mooie haren thuis na een dagje kinderdagverblijf. Nu nog zelf oefenen ;-)

Om Mila-tje alvast een beetje voor te bereiden op de komst van de kleine man (en te laten wennen aan de verhuizing van haar speelgoed) hebben we vandaag de box weer neergezet. Natuurlijk hielp Mila goed mee: ze was, net als haar mamma, lekker aan het poetsen.