Mie-laa.com

Zaterdagochtend is ze gevallen. Wij waren die dag op pad en kwamen 's middags bij 'de oppas' (ik noem geen namen ;-) thuis toen Mila nog lag te slapen. We grapten nog dat ze waarschijnlijk erg moe was van de drukte die ochtend en dat ze daarom zo lang sliep. We kregen te horen dat er wel een ongelukje was gebeurd, want Mila was van de stoel gevallen. Elk kind valt wel eens, dus we maakte ons daar natuurlijk niet zo druk om. Een blauwe plek meer of minder kan niet zoveel kwaad. Toen Mila een half uurtje later huilend wakker werd en Pat haar uit haar bedje haalde viel hem gelijk op dat Mila-tje haar armpje niet gebruikte. Konijn houdt ze altijd stevig vast met twee handen en als we haar slaapzak uitdoen helpt ze zelf goed mee, maar dit keer liet ze haar linkerarmpje hangen en jammerde ze een beetje. Het jammeren werd bij het aankleden nog eventjes huilen, maar na een tijdje leek het toch mee te vallen. Toen ze beneden kwam en ging spelen bleef haar arm er echter een beetje bijhangen. Een rozijntje pakte ze, slim als ze is, alleen met haar andere handje aan. Na aandringen toch haar linkerhandje te gebruiken probeerde ze dat, maar zagen we al snel aan haar vertrokken gezichtje dat dat niet prettig voor haar was. We hebben het nog eventjes aangekeken, maar later toch naar de Huisartsenpost gebeld. We moesten wat geduld hebben, maar we konden tegen de avond in het ziekenhuis in Alphen terecht. De huisarts beoordeelde de arm niet als gebroken en adviseerde ons naar huis te gaan en de volgende dag even te bekijken of het beter was. Als dit niet zo was dan konden we de volgende dag een foto laten maken. Pat en ik hadden echter in de auto op weg naar het ziekenhuis afgesproken ons niet te laten afschepen. Dat klinkt een beetje onaardig, maar het is ons al wel vaker gebeurd dat we naar huis werden gestuurd en dat er  toch wel wat aan de hand bleek te zijn een aantal dagen later. Ook weten we dat ons meisje zeker geen pieper is en was dit echt niet de Mila die wij kennen. Gelukkig begreep de huisarts onze bezorgdheid (en zag ze m'n zwangere buik) wel en vond ze het goed dat we direct een foto lieten maken. We moesten hiervoor wel eventjes naar Leiderdorp. 

In Leiderdorp aangekomen (het was inmiddels al bijna bedtijd voor ons zielige meisje) hebben verschillende artsen Mila d'r arm bekeken en zijn er foto's gemaakt. Mila was zo'n knap meisje en hield zich zo goed. We zijn natuurlijk altijd al trots op haar, maar dat is nog stukken versterkt. Wat een sterke meid! Op de foto's konden de chirurgen geen breuk ontdekken. We hebben ons laten vertellen dat een kinderarm nog uit veel kraakbeen bestaat en dat het erg moeilijk is een breuk te zien, vandaar dat voor de zekerheid de radioloog erbij werd geroepen om de foto's te beoordelen. Ook deze kon geen breuk vinden. De arts zag echter wel dat Mila haar arm niet gebruikte en dat ze veel pijn had. Hij twijfelde dan ook of er nog een foto gemaakt moest worden. Nadat hij Mila een tijdje had geobserveerd dacht hij aan een zondagsarmpje (kinderen krijgen dat door tussenin bij bijvoorbeeld pappa en mamma aan de handen te slingeren). Om deze verschuiving te verbeteren heeft de arts tot tweemaal toe Mila d'r arm zo gebogen en gedraaid dat dit terug zou schieten. Mila verging van de pijn (wij hadden ook ontzettende pijn, maar dan in ons hart. Achteraf is deze actie van de arts misschien niet echt bevorderlijk geweest voor Mila haar arm, maar ja), maar leek even later wel haar arm en hand meer te gaan gebruiken. Omdat de arts toch niet zeker was van de zaak hebben we afgesproken naar huis te gaan (ook in verband met de tijd) en de volgende dag te kijken hoe het ging. Als het nog niet beter ging dan mochten we weer terug komen. Mila heeft met een paar slokjes Sinaspil heerlijk geslapen. Ze was natuurlijk ook helemaal kapot door het hangen in het ziekenhuis met die zere arm tot ongeveer 21.30 uur.

De volgende morgen zagen wij al gelijk dat het echt niet beter ging. Ze gebruikte haar arm nog minder en als we vroegen waar ze pijn had gaf ze duidelijk aan dat dit midden op haar arm was. Het aankleden was geen pretje. Na een telefoontje met het ziekenhuis waren we wederom welkom. Een andere arts bekeek Mila d'r arm en leek het toch verstandig nog wat foto's te maken vanuit een andere hoek. Ook deze keer deed Mila het ontzettend goed bij het maken van de foto's in dat grote apparaat. Ze had alleen wel iets meer pijn door de houding die ze nu moest aannemen. In de tussentijd zaten we in de gezellige kinderkamer van de Spoedeisendehulp waar Mila zich vermaakte met speelgoed. Ook kreeg Mila een kleurplaat van verpleegkundige Ryanne (de zus van Mila d'r andere oppas Jolijn, hoe klein is de wereld). Na een tijdje wachten kwam de chirurg ons vertellen dat ook op deze foto's niks was te zien. Hij wilde het toch de radioloog nog even voorleggen voor de zekerheid. Deze beste man moest van huis komen en het zou wel even duren. We mochten alvast naar huis gaan, maar we mochten ook het oordeel nog even afwachten. Onder het mom 'dat uurtje kan er ook nog wel bij' hebben we toch maar even gewacht. Dit bleek een goede keuze, want de radioloog heeft inderdaad aan de onderkant van haar bovenarm een scheurtje ontdekt. Mila had haar arm gebroken en moest in het gips. Erg vervelend, maar aan de andere kant ook wel een opluchting: we zijn niet helemaal gek en hebben ons meisje goed begrepen. Ryanne heeft een mooi stukje gips om Mila haar arm gedaan. Mila koos zelf voor de mooie kleur, vond het allemaal prima en had nadat het gips was opgedroogd al iets meer praatjes. Het was duidelijk dat ze minder pijn had door deze houding. Natuurlijk is het gips wel lastig en zwaar voor ons kleine meisje, maar het is voor een goed doel. Over ruim een week mag het er alweer af (een breuk geneest erg snel bij kleine kinderen) en wordt bekeken of het zo goed is of dat er nog ander gips om moet voor een dag of tien. Wij duimen voor het eerste!