O ja en rennen en voetballen met gips kan ook best ;-) Mila is vandaag wel al een stuk vaker gevallen dan normaal. Dat gips is ook zo zwaar en brengt haar regelmatig uit balans. Daarnaast is het natuurlijk lastig dat ze één arm niet goed kan gebruiken, maar het is opmerkelijk hoe snel ze er aan gewend lijkt te zijn.
Mila kan best op het klimrek hoor met haar arm in het gips. Vindt ze zelf. Wij denken daar iets anders over.
Nadat Konijn van de week gips heeft gekregen van de babydokter (zie eerdere blog) heeft ons lieve meisje nu zelf gips om haar arm. Van haar pols tot haar oksel nog wel. Mila-tje is van een stoel gevallen en (na een aantal uur) in het ziekenhuis bleek dat ze haar arm heeft gebroken...
Zaterdagochtend is ze gevallen. Wij waren die dag op pad en kwamen 's middags bij 'de oppas' (ik noem geen namen ;-) thuis toen Mila nog lag te slapen. We grapten nog dat ze waarschijnlijk erg moe was van de drukte die ochtend en dat ze daarom zo lang sliep. We kregen te horen dat er wel een ongelukje was gebeurd, want Mila was van de stoel gevallen. Elk kind valt wel eens, dus we maakte ons daar natuurlijk niet zo druk om. Een blauwe plek meer of minder kan niet zoveel kwaad. Toen Mila een half uurtje later huilend wakker werd en Pat haar uit haar bedje haalde viel hem gelijk op dat Mila-tje haar armpje niet gebruikte. Konijn houdt ze altijd stevig vast met twee handen en als we haar slaapzak uitdoen helpt ze zelf goed mee, maar dit keer liet ze haar linkerarmpje hangen en jammerde ze een beetje. Het jammeren werd bij het aankleden nog eventjes huilen, maar na een tijdje leek het toch mee te vallen. Toen ze beneden kwam en ging spelen bleef haar arm er echter een beetje bijhangen. Een rozijntje pakte ze, slim als ze is, alleen met haar andere handje aan. Na aandringen toch haar linkerhandje te gebruiken probeerde ze dat, maar zagen we al snel aan haar vertrokken gezichtje dat dat niet prettig voor haar was. We hebben het nog eventjes aangekeken, maar later toch naar de Huisartsenpost gebeld. We moesten wat geduld hebben, maar we konden tegen de avond in het ziekenhuis in Alphen terecht. De huisarts beoordeelde de arm niet als gebroken en adviseerde ons naar huis te gaan en de volgende dag even te bekijken of het beter was. Als dit niet zo was dan konden we de volgende dag een foto laten maken. Pat en ik hadden echter in de auto op weg naar het ziekenhuis afgesproken ons niet te laten afschepen. Dat klinkt een beetje onaardig, maar het is ons al wel vaker gebeurd dat we naar huis werden gestuurd en dat er toch wel wat aan de hand bleek te zijn een aantal dagen later. Ook weten we dat ons meisje zeker geen pieper is en was dit echt niet de Mila die wij kennen. Gelukkig begreep de huisarts onze bezorgdheid (en zag ze m'n zwangere buik) wel en vond ze het goed dat we direct een foto lieten maken. We moesten hiervoor wel eventjes naar Leiderdorp. 
In Leiderdorp aangekomen (het was inmiddels al bijna bedtijd voor ons zielige meisje) hebben verschillende artsen Mila d'r arm bekeken en zijn er foto's gemaakt. Mila was zo'n knap meisje en hield zich zo goed. We zijn natuurlijk altijd al trots op haar, maar dat is nog stukken versterkt. Wat een sterke meid! Op de foto's konden de chirurgen geen breuk ontdekken. We hebben ons laten vertellen dat een kinderarm nog uit veel kraakbeen bestaat en dat het erg moeilijk is een breuk te zien, vandaar dat voor de zekerheid de radioloog erbij werd geroepen om de foto's te beoordelen. Ook deze kon geen breuk vinden. De arts zag echter wel dat Mila haar arm niet gebruikte en dat ze veel pijn had. Hij twijfelde dan ook of er nog een foto gemaakt moest worden. Nadat hij Mila een tijdje had geobserveerd dacht hij aan een zondagsarmpje (kinderen krijgen dat door tussenin bij bijvoorbeeld pappa en mamma aan de handen te slingeren). Om deze verschuiving te verbeteren heeft de arts tot tweemaal toe Mila d'r arm zo gebogen en gedraaid dat dit terug zou schieten. Mila verging van de pijn (wij hadden ook ontzettende pijn, maar dan in ons hart. Achteraf is deze actie van de arts misschien niet echt bevorderlijk geweest voor Mila haar arm, maar ja), maar leek even later wel haar arm en hand meer te gaan gebruiken. Omdat de arts toch niet zeker was van de zaak hebben we afgesproken naar huis te gaan (ook in verband met de tijd) en de volgende dag te kijken hoe het ging. Als het nog niet beter ging dan mochten we weer terug komen. Mila heeft met een paar slokjes Sinaspil heerlijk geslapen. Ze was natuurlijk ook helemaal kapot door het hangen in het ziekenhuis met die zere arm tot ongeveer 21.30 uur.
De volgende morgen zagen wij al gelijk dat het echt niet beter ging. Ze gebruikte haar arm nog minder en als we vroegen waar ze pijn had gaf ze duidelijk aan dat dit midden op haar arm was. Het aankleden was geen pretje. Na een telefoontje met het ziekenhuis waren we wederom welkom. Een andere arts bekeek Mila d'r arm en leek het toch verstandig nog wat foto's te maken vanuit een andere hoek. Ook deze keer deed Mila het ontzettend goed bij het maken van de foto's in dat grote apparaat. Ze had alleen wel iets meer pijn door de houding die ze nu moest aannemen. In de tussentijd zaten we in de gezellige kinderkamer van de Spoedeisendehulp waar Mila zich vermaakte met speelgoed. Ook kreeg Mila een kleurplaat van verpleegkundige Ryanne (de zus van Mila d'r andere oppas Jolijn, hoe klein is de wereld). Na een tijdje wachten kwam de chirurg ons vertellen dat ook op deze foto's niks was te zien. Hij wilde het toch de radioloog nog even voorleggen voor de zekerheid. Deze beste man moest van huis komen en het zou wel even duren. We mochten alvast naar huis gaan, maar we mochten ook het oordeel nog even afwachten. Onder het mom 'dat uurtje kan er ook nog wel bij' hebben we toch maar even gewacht. Dit bleek een goede keuze, want de radioloog heeft inderdaad aan de onderkant van haar bovenarm een scheurtje ontdekt. Mila had haar arm gebroken en moest in het gips. Erg vervelend, maar aan de andere kant ook wel een opluchting: we zijn niet helemaal gek en hebben ons meisje goed begrepen. Ryanne heeft een mooi stukje gips om Mila haar arm gedaan. Mila koos zelf voor de mooie kleur, vond het allemaal prima en had nadat het gips was opgedroogd al iets meer praatjes. Het was duidelijk dat ze minder pijn had door deze houding. Natuurlijk is het gips wel lastig en zwaar voor ons kleine meisje, maar het is voor een goed doel. Over ruim een week mag het er alweer af (een breuk geneest erg snel bij kleine kinderen) en wordt bekeken of het zo goed is of dat er nog ander gips om moet voor een dag of tien. Wij duimen voor het eerste!Vandaag zijn we naar de dierentuin geweest. Mila vond het geweldig! Op de terugweg was mevrouwtje natuurlijk een beetje moe van het bekijken van alle dieren. Ze had dan ook geen puf meer om haar zonnebril helemaal goed op te zetten. Eén pootje in haar mond en ééntje op haar voorhoofd vond ze prima...
Vandaag is de babydokter (zoals Mila deze dokter steeds noemt) bij het Kinderdagverblijf geweest. Deze lieve mevrouw heeft aan de kinderen alles uitgelegd over gips. Toen aan Mila werd gevraagd of Konijn misschien ergens pijn had kwam Mila d'r antwoord erg snel: Konijn had een zeer pootje. Omdat Konijn een zeer pootje had kreeg Mila d'r grote vriendje een mooi stukje gips om haar pootje. Paars, want die kleur wilde Mila graag. Zielig hè is Konijn?
Op één of andere manier wilde de yoghurt maar niet in Mila d'r mond terecht komen ;-)
Mila-tje kwam weer met hele mooie haren thuis na een dagje kinderdagverblijf. Nu nog zelf oefenen ;-)
Om Mila-tje alvast een beetje voor te bereiden op de komst van de kleine man (en te laten wennen aan de verhuizing van haar speelgoed) hebben we vandaag de box weer neergezet. Natuurlijk hielp Mila goed mee: ze was, net als haar mamma, lekker aan het poetsen.
Ik heb me rot gelachen omdat Mila haar zonnebril verkeerd om had. Het stond haar zoooo schattig en dan dat eigenwijze koppie erbij ;-)
Onze knapperd vindt de iPad ook een erg leuk speledingetje. Ze weet al precies hoe ze naar welke app moet komen en wat de bedoeling van de betreffende app is. Die jeugd van tegenwoordig.... Erg leuk om te zien vinden wij.
Mocht iemand nog een tip hebben voor een leuke app, dan horen we het graag!
Misschien herken je haar niet in deze pyjama, maar dit is echt Mila. Lekker in de weer met een ballon.
Die vinger van Mila bleef maar vies worden, ook deze keer dat we gingen verven. Pat had een briljant idee: we geven een kwast. Dat vond ons mevrouwtje ook een puik plan en ze ging lekker aan de slag. De tissues moesten we wel in de buurt houden hoor, want soms kwam er toch nog een beetje verf op Mila d'r vinger ;-)
Knip knap zei de schaar. Anders dan Jip (van Janneke) bleef Mila weer heel netjes zitten bij de kapper. Ze vond het gefriemel zelfs lekker, genoot ervan en was in 'trance'. Kijk maar naar haar (mooie, lieve, schattige, knappe, vul zelf maar in ;-) koppie.
Een hele (ongeschilde) appel eten en tegelijk kroelen met haar broertje, Mila draait haar hand er niet voor om.
Mila-tje kan heel goed helemaal zelf eten. Maar niet altijd heeeel netjes. Dit keer kon je aan haar toet goed zien wat ze dan at. Weet jij het?
Antwoord (achterstevoren): atsap
Al snel werd het een behoorlijke kliederboel. Die kliederboel leek miss Mila niet helemaal de bedoeling. De vieze handjes vond Mila duidelijk niet zo fijn (wat lijkt ze toch op haar paps hè ;-). Tussendoor hebben we genoeg tissues gebruikt om steeds mevrouwtje d'r handjes schoon te maken, maar de verf bleef toch trekken.
Voor haar verjaardag heeft Mila vingerverf gekregen. Het leek ons leuk dit eens uit te proberen. Mila vond het een groot succes. Ze begon heel netjes met één vinger.
Ons prinsesje heeft wel eens voordeliger op de foto gestaan. Ze zal ons deze foto later dan ook vast niet in dank afnemen, haha.
Mila begon enthousiast aan dit lekkere chocolade ei, maar had er al snel genoeg van. Rot voor ons ;-)
Met het gaas van de tent ertussen kun je hele lekkere kusjes geven. Dit keer koffiekusjes!
Mila vindt de nieuwe mini-kliko voor haar buitenspeelgoed zo mooi, dat ze hem graag vast wilde houden tijdens het kijken van het nieuws. Het was alleen wel een beetje lastig kijken zo.
Sinds haar verjaardag kan Mila echt springen. Echt in de zin dat ze daadwerkelijk van de grond komt. Voorheen maakte ze de beweging wel, maar kwam er geen ruimte tussen haar voeten en de grond. Nu dus wel en mevrouwtje heeft door dat ze overal kan springen. Ook in de tent. En dat geeft veel lol!
Samen met pappa in de tent vindt Mila-tje natuurlijk geweldig. Gelukkig krijgt mamma, door het gaas, ook nog een kusje.
In bad kan Mila zich uuuren vermaken. Hier was ze een heerlijk soepje aan het fabriceren.
Eieieindelijk mocht Mila de verpakkingen van haar cadeautjes openmaken. Ze heeft heerlijk gespeeld.
